چکیده: زیرساخت‌های عمرانی مانند پل‌ها، سدها و ... در طی عمر بهره‌برداری ممکن است دچار آسیب شوند. شناسایی این آسیب و خرابی در سازه‌ها، از این جهت که غفلت از آن می‌تواند منجر به تغییر و اختلال در عملکرد سازه شود، از اهمیت بالایی برخوردار است. پیامد نهایی آسیب سازه‌ای می‌تواند حتی تخریب کلی سازه نیز باشد. از این‌رو ضروری است تا روش‌شناسی کارآمدی برای تشخیص خرابی در سازه‌های موجود اتخاذ گردد. روش‌های گوناگونی بر اساس خصوصیات مختلف سازه، برای شناسایی خرابی سازه‌ای مطرح است؛‌ در این میان، روش‌های متکی بر داده‌های دینامیکی یا همان خواص مودال سازه به میزان مناسبی به خرابی‌های درونی و سطحی سازه حساس هستند. مقایسه‌‌ی اختلاف میان داده‌های دینامیکی اندازه‌گیری‌شده از مدل اجزای محدود سازه‌ی موجود و سازه‌ی سالم، و حداقل‌سازی آن با فرایندی به نام بروز‌‌رسانی مدل اجزای محدود دینامیکی توصیف می‌گردد؛ در واقع بروزرسانی مدل، یک مسئله‌ی بهینه‌سازی است که در آن خصوصیات مکانیکی سازه به عنوان متغیرهای بهینه‌سازی تعریف می‌شود و به کمک آن می‌توان کیفیت آسیب و خرابی در سازه را آشکار نمود. در این پایان‌نامه، بروزرسانی مدل اجزای محدود، بصورت کاهش در سختی المان، مدل و به جای نتایج آزمایش ارتعاش دینامیکی، از داده‌های شبیه‌سازی عددی استفاده شده و کمینه‌سازی اختلاف مدل سازه‌ی موجود و سازه‌ی سالم، به کمک الگوریتم‌های ذاتی(فرا‌ابتکاری) صورت گرفته است. از اَشکال مودی سازه، برای تشکیل تابع هدف بهینه‌سازی و از دو الگوریتم ازدحام ذرات(PSO) و کرم شب‌تاب(FA) برای حل مسئله‌ی بهینه‌سازی، استفاده شده است. چند مثال عددی در سازه‌های با شرایط گوناگون، با طرحهای خرابی متفاوت بررسی گردید. نتایج نشان‌دهنده‌ی کارایی مطلوب روش مطرح‌ شده می‌باشد و هر دو الگوریتم بهینه‌سازی در اغلب موارد نتایج مشابهی داشته‌اند، با این وجود در برخی موارد الگوریتم ازدحام ذرات عملکرد مناسبتری از خود نشان می‌دهد.