چکیده: محدوده کانسار آنتیموان لخشک در 28 کیلومتری شمال‌غرب زاهدان واقع شده است. بر اساس مطالعات صحرایی غالب سنگ‌های موجود در محدوده مورد مطالعه شامل: گنیس، کوارتزشیست، کالک‌شیست، کوارتزمونزودیوریت، گرانیت- دیوریت، میکروگرانیت، داسیت‌پورفیری و ریولیت و ..... می‌باشند. توده‌های نفوذی و دایک‌های ساب‌ولکانیک با ترکیب داسیت تا میکرودیوریت در داخل واحدهای شیستی نفوذ کرده‌اند و در طی یک رژیم زمین‌‌ساختی از نوع فرورانش حاشیه قاره تشکیل شده‌ است. عوامل کنترل کننده کانه‌زایی در منطقه مورد مطالعه عبارتند از 1- لیتولوژی سنگ‌های دربرگیرنده، 2- کنترل ساختاری، 3- حضور توده‌‌های نفوذی در عمق به عنوان عامل حرارتی 4- محلول‌های گرمابی که در سنگ‌های با لیتولوژی مناسب جریان یافته و باعث تمرکز آنتیموان گردیده‌اند. مهم‌ترین رخساره مشاهده شده در کانسار آنتیموان لخشک ساخت رگه‌ای است و عامل کنترل کننده این ساخت وجود درزه و شکستگی‌ها می‌باشد. عمده‌ترین بافت‌های منطقه به شکل پرکننده فضاهای خالی، توده‌ای و جانشینی مشاهده شده است. از مهم‌ترین دگرسانی‌های موجود در منطقه مورد مطالعه می‌توان به دگرسانی سیلیسی، آرژیلیتی، کربناتی، کلریتی و هیدروکسیدهای آهن اشاره نمود. بر اساس مطالعات میکروسکوپی و XRD کانی‌های اصلی تشکیل دهنده کانسار هم به صورت اولیه (هیپوژن) و هم به صورت ثانویه (سوپرژن) در منطقه تشکیل شده‌اند و در شش گروه: الف) کانی‌های سولفیدی (استیبنیت، گالن، اسفالریت و پیریت)، ب) کانی‌های کربناتی (سروزیت)، پ) کانی‌های سولفاتی (انگلزیت و جاروسیت)، ت) کانی‌های سیلیکاتی (همی‌مورفیت)، ث) کانی‌های هیدروکلریدی (پارالورنیت)، ج)کانی‌های هیدروکسیدی (لویزیت، گوتیت) و کانی‌ باطله اصلی (کوارتز) می‌باشد. نتایج مطالعات ژئوشیمی نشان می‌دهد بیشترین همبستگی در منطقه لخشک میان عناصر مس و سرب، کادمیوم و سرب و آنتیموان، طلا و آرسنیک وجود دارد. بر اساس مطالعات میکروترمومتری دمای همگن شدن میانبارهای سیال در بازه‌ی دمایی 157 تا 250 درجه سانتی‌گراد و دامنه تغییرات شوری به دست آمده میان 0.8 تا 6.62 درصد وزنی نمک طعام متغیر است. در نهایت، بر اساس نتایج تحقیق نوع کانی‌زایی در این کانسار از نوع رگه‌ای اپی‌ترمال کوارتز- استیبنیت است و سیال کانه‌زا از مولفه‌های جوی کم دما با شوری پایین تشکیل شده است.