چکیده: چکیده با گذشت سال‌ها از ساخت اولین هواپیمای دنیا، همواره یکی از چالش‌هایی که مهندسان آیرودینامیک با آن روبرو بوده‌اند، بحث کاهش پسای القایی است. از موثرترین راه کارها برای کاهش آن، نصب وسیله‌ای به نام بالک در نوک بال است. کاهش پسای القایی موجب افزایش برد هواپیما و همچنین کاهش مصرف سوخت و آلاینده‌های زیست محیطی می‌شود. تأکید این پژوهش بردستیابی به مقادیر بالاتر برای راندمان آیرودینامیکی است. تمام شبیه‌سازی‌ها در نرم افزار انسیس فلوئنت انجام شد. در این پژوهش ابتدا شبیه‌سازی و اعتبارسنجی ایرفویل ناکا 0012 و بال اونرا انجام شد. نتایج اعتبارسنجی بال اونرا با درصد خطای، 96/1 درصدی ضریب برآ و 47/0 درصدی ضریب پسا حاصل شدند. نتایج نشان داد که با انتخاب مقادیر مناسب برای پارامترهای هندسی می‏توان عملکرد آیرودینامیکی بال را به طور چشمگیری افزایش داد. در میان پیکربندی‌های مربوط به زاویه کانت و طول، بال مجهز به طول بالک شماره 2 که دارای طول یک و نیم برابری نسبت به بالک شماره 1است، با افزایش 9/23 درصدی راندمان آیرودینامیکی و افزایش 66/35 درصدی برآ، بهترین عملکرد را در زاویه کانت 30 درجه و زاویه حمله 2 درجه نسبت به سایر پیکربندی‌ها در مقایسه با بال فاقد بالک داشت. از طرفی در میان پیکربندی‌های مربوط به زاویه کانت و زاویه پیچش نوک، بال مجهز به بالک بدون زاویه پیچش نوک، با فزایش 22/19 درصدی راندمان آیرودینامیکی و افزایش 12/26 درصدی برآ، بهترین عملکرد را در زاویه کانت 30 درجه و زاویه حمله 2 درجه نسبت به سایر پیکربندی‌ها در مقایسه با بال فاقد بالک داشت. در نهایت، با توجه به نتایج حاصل از تحلیل پارامتری عملکرد بالک، دستورالعملی برای هوشمندسازی بالک به منظور بهبود هندسه آن برای دستیابی به بهترین راندمان آیرودینامیکی در شرایط مختلف پروازی بر اساس یادگیری ماشین ارائه شد.