چکیده: منطقه آهوان در حدود 30 کیلومتری شمال شرق سمنان واقع شده است و بخشی از زون ساختاری و تقسیمات زمین شناختی زون البرز مرکزی می باشد. این منطقه در برگیرنده توده های نفوذی با ترکیب گابرو، مونزودیوریت، گرانودیوریت و گرانیت است که در سنگ های آتشفشانی، مارنی، آهکی و ماسه سنگی ائوسن میانی- بالایی نفوذ کرده اند. وجود میکروفسیل های نومولیت، دیسکوسیکلینا، آسیلینا، آلوئولین در لایه های رسوبی که بینابین سنگ های ولکانیکی قرار گرفته اند نشان می دهد که سنگ های آتشفشانی دارای سن ائوسن میانی- بالایی می باشند. با توجه به اینکه توده های نفوذی آنها را قطع کرده اند، بنابراین سن این توده ها حداقل ائوسن بالایی است. در این تحقیق از تصاویر ماهواره لندست و ترا (سنجنده های ASTER وETM+) جهت شناسایی و تفکیک واحدهای سنگی منطقه مورد مطالعه به روش های کیفی و کمّی استفاده شده است. نتایج حاصل از این مطالعات سبب تفکیک دقیق واحدهای سنگی موجود در منطقه از قیبل سنگ های آذرین درونی (گابرو، گرانیت و...)، آذرین بیرونی (آندزیت، بازالت و...)، سنگ های رسوبی (آهک فسیل دار، ماسه سنگ آهن دار و...) و بارزسازی زون های دگرسانی منطقه شد. در نهایت نقشه زمین شناسی منطقه با جزئیات کامل تهیه گردید. همچنین در این تحقیق از مطالعات میکروپروب به منظور تعیین ترکیب کانی ها و شناخت شرایط فیزیکوشیمیایی حاکم بر ماگمای تشکیل دهنده آنها استفاده شده است. نتایج حاصل از آنالیزهای نقطه ای انجام شده بر روی کلینوپیروکسن های موجود در سنگ های نفوذی منطقه نشان داد که آنها از نوع دیوپسید تا اوژیت می باشند و از یک ماگمای کالک آلکالن در دمای بین 1100 تا 1180 درجه سانتی گراد و فشار کمتر از 2 الی 4 کیلوبار متبلور شده اند. همچنین قرار گیری کلینوپیروکسن های موجود در گابروها زیر خط Fe3+=0 و کلینوپیروکسن های موجود در سنگ های گرانودیوریتی و گرانیتی در بالای این خط بیانگر آن است که کلینوپیروکسن های موجود در گابروها در فوگاسیته اکسیژن پایین تری نسبت به نمونه های گرانودیوریت و گرانیت متبلور شده اند. دماهای بدست آمده از مقدار تیتان موجود در بیوتیت بیانگر تشکیل این کانی در دمای حدوده 850 درجه سانتی گراد می باشد. آمفیبول های موجود در سنگ های منطقه نیز از نوع ادنیت و مگنزیوهاستینگیت هستند و در شرایط فوگاسیته اکسیژن نسبتاً بالا تشکیل شده اند. فوگاسیته بالای اکسیژن نشان دهنده تشکیل این توده های نفوذی در ارتباط با مرزهای ورقه ای همگراست. ترکیب پلاژیوکلازها در محدوده الیگوکلاز تا بیتونیت قرار می گیرند و دماسنجی دو فلدسپاری نشان دهنده دمای توقف و تبادل نهایی حدود 700 درجه سانتیگراد می باشد.